Η Ludmila Rutarova (το γένος Weinerova) καταγόταν από κοσμική εβραϊκή οικογένεια από την Πράγα. Πέρασε σημαντικό μέρος της παιδικής της ηλικίας στη θεία της στο Nadejkov, κοντά στο Tabor, όπου έλαβε καθολική ανατροφή. Οι γονείς της Ludmila ήταν ιδιοκτήτες και λειτουργούσαν ένα γενικό κατάστημα στην οδό Na Morani. Η Ludmila Rutarova συμμετείχε στον αθλητικό σύλλογο Sokol από την παιδική της ηλικία, και της άρεσε να θυμάται το πνεύμα και την ατμόσφαιρα των συγκεντρώσεων του Sokol-επίσης, ως έφηβη ασκήθηκε στο τελευταίο προπολεμικό All-Sokol Slet [Rally] στην Πράγα το 1938.

Κατά την περίοδο του Προτεκτοράτου των Bohemia και Moravia αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Sokol λόγω του ότι ήταν Εβραία - μόνο μετά τον Νοέμβριο του 1989 επέστρεψε, όταν προσκλήθηκε στην "Παλαιά Φρουρά του Sokol Vysehrad", στις δραστηριότητες της οποίας της αρέσει να συμμετέχει. Κατά τη διάρκεια του Προτεκτοράτου των Bohemia και Moravia απολύθηκε από την εργασία της και αναγκάστηκε να εκτελεί δουλειές "του ποδιού".

Προσπάθησε να ξεφύγει από τον Χίτλερ με τον φίλο της στον Καναδά και για τον λόγο αυτό βαφτίστηκε, μετά από μεγάλες επιπλοκές, κρυφά το 1939. Ωστόσο, και πάλι η απόδραση στον Καναδά δεν πέτυχε.

Οι αντιεβραϊκοί νόμοι επηρέασαν θεμελιωδώς ολόκληρη την οικογένεια, όταν για πρώτη φορά διατάχθηκε να φορούν ένα εξάκτινο αστέρι, η περιουσία τους κατασχέθηκε σταδιακά, τους απαγορεύτηκε η πρόσβαση σε δημόσιους χώρους, σε πάρκα, κινηματογράφους και θέατρα και η οικογένεια αναγκάστηκε να ρευστοποιήσει το παντοπωλείο της.

Ακολούθησε ο εκτοπισμός του αδελφού της Ludmila στο Τερεζίν τον Νοέμβριο του 1941, όπου και άλλοι άνδρες από το AK1 [Γερμ. Aufbaukommando, Aγγ. Construction Kommando, Eλλ. Κομάντο των Κατασκευών] και το AK2 [Aufbaukommando] προετοίμασαν το γκέτο για διαμονή. Η υπόλοιπη οικογένεια Weiner μεταφέρθηκε στο Τερεζίν τον Μάρτιο του 1942. Η Ludmila εργάστηκε στη λεγόμενη "Landwirtschaft" [γεωργία] και στον ελεύθερο χρόνο της συμμετείχε στην πολιτιστική ζωή - έπαιξε σε πολλές όπερες υπό την καθοδήγηση του Rafael Schächter.

Οι αναμνήσεις της Ludmila Rutarova από αυτή την εποχή είναι πολύ λεπτομερείς και ζωντανές, επιτρέποντας στον αναγνώστη να παρακολουθήσει από κοντά την καθημερινή ζωή στο γκέτο του Τερεζίν. Από εκεί, η Ludmila και ο αδελφός της ακολούθησαν τους γονείς τους στο Άουσβιτς-Μπρέζινκα το 1944 και τοποθετήθηκαν στο λεγόμενο οικογενειακό στρατόπεδο. Στο Άουσβιτς εργάστηκε στην παιδική πτέρυγα, γεμίζοντας τον χρόνο των παιδιών με παιχνίδι, τραγούδι και ζωγραφική. Μετά από δίμηνη παραμονή στο Άουσβιτς, επιλέχθηκαν η ίδια και η μητέρα της τον Ιούλιο του 1944 να είναι ανάμεσα σε χίλιες γυναίκες που στάλθηκαν για καταναγκαστική εργασία στο Αμβούργο. Προς το τέλος του πολέμου, αυτές οι γυναίκες κρατούμενες μεταφέρθηκαν από το Αμβούργο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλσεν.

Μετά την απελευθέρωση του Μπέργκεν-Μπέλσεν τον Απρίλιο του 1945, η Ludmila αρρώστησε βαριά από τύφο. Τον Ιούλιο του 1945 επέστρεψε με τη μητέρα της στην Πράγα, όπου συναντήθηκαν με τον αδελφό της Josef, ο οποίος επέζησε του πολέμου. Ο πατέρας της Ludmila, όπως και η ευρύτερη οικογένεια, δολοφονήθηκε στο Άουσβιτς. Μετά τον πόλεμο η Ludmila παντρεύτηκε τον Karel Rutar, με τον οποίο είχε την κοινή εμπειρία των πολεμικών γεγονότων. Ο Karel είχε βρεθεί στο Τερεζίν και στο Wulkov. Σύντομα έμεινε χήρα και μεγάλωσε τα δύο παιδιά της - τον γιο και την κόρη της. Ποτέ δεν πολιτεύτηκε και ποτέ δεν σκέφτηκε τη μετανάστευση. Αφού γεννήθηκαν τα παιδιά της, αφαίρεσε το τατουάζ από το μπράτσο της, καθώς δεν ήθελε να την λυπούνται οι άνθρωποι. Μετά τον πόλεμο επισκέφθηκε μία φορά το Άουσβιτς και κατά καιρούς συμμετείχε σε εκδηλώσεις μνήμης του Ολοκαυτώματος και παρακολούθησε εκδηλώσεις που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία Τερεζίν. Απεβίωσε το 2013.